Wyłudzenie odszkodowania. Oszustwo ubezpieczeniowe.

Niniejsza kwestia jest regulowana przez dwa przepisy:

Art. 298 Oszustwo ubezpieczeniowe

1. Kto, w celu uzyskania odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia, powoduje zdarzenie będące podstawą do wypłaty takiego odszkodowania,

podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

2. Nie podlega karze, kto przed wszczęciem postępowania karnego dobrowolnie zapobiegł wypłacie odszkodowania.

oraz art 286 k.k. Oszustwo

1. Kto, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania,

podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.

2. Tej samej karze podlega, kto żąda korzyści majątkowej w zamian za zwrot bezprawnie zabranej rzeczy.

3. W wypadku mniejszej wagi, sprawca

podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

4. Jeżeli czyn określony w § 1-3 popełniono na szkodę osoby najbliższej, ściganie następuje na wniosek pokrzywdzonego.

 

Istota przestępstwa oszustwa ubezpieczeniowego z art. 298 k.k. polega na spowodowaniu zdarzenia będącego, według umowy ubezpieczenia, podstawą do wypłaty odszkodowania.

Jednym z warunków pociągnięcia sprawcy do odpowiedzialności karnej za dokonanie oszustwa ubezpieczeniowego jest uprzednie zawarcie umowy ubezpieczeniowej.  Warunkiem penalizacji zachowania sprawcy jest obowiązywanie umowy w dniu zdarzenia

 

Przepis art. 286 k.k. jest przepisem niezwykle popularnym. W oparciu o ten artykuł kwalifikowane są niemalże wszystkie czyny związane z wyłudzeniem kredytu, odszkodowania a także przywłaszczenia, w kwalifikacji z innymi przepisami itp.

Przestępstwo to polega na doprowadzeniu do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, przez co należy rozmieć wywołanie u pokrzywdzonego zmiany o charakterze majątkowym.  Przedmiotem czynności są prawa majątkowe pokrzywdzonego, którymi rozporządza. W kontekście zachowania kluczowymi są zamiar i stan świadomości. Sprawca musi działać w zamiarze bezpośrednim w celu dokonania oszustwa. Musi mieć także świadomość swojego przestępnego działania. Czynność sprawcza w przypadku przestępstwa oszustwa ubezpieczeniowego z art 298 k.k. polega na spowodowaniu zdarzenia będącego podstawą do wypłaty odszkodowania

Wyłudzenie odszkodowania należy do jednych z najczęściej spotykanych przestępstw. Historia zna przypadki, kiedy w sprawy związane z wyłudzaniem odszkodowania zamieszani byli policjanci, czy pracownicy zakładów ubezpieczeń.

Oba przepisy mogą występować w kwalifikacji prawnej czynu łącznie. Jeżeli sprawca, mając z góry powzięty zamiar, działając w celu uzyskania odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia, powoduje zdarzenie będące podstawą wypłaty takiego odszkodowania, zgłasza ten fakt ubezpieczycielowi i na podstawie tego wniosku instytucja ubezpieczeniowa wypłaca uprawnionemu nienależne odszkodowanie, to zachowanie takie należy kwalifikować kumulatywnie z art. 298 § 1 i z art. 286 § 1 w zw. z art. 11 § 2 k.k.

 

W dniu 11.06.2016 na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Łódzkiego miała miejsce Konferencja Inauguracyjna Sądu Arbitrażowego Polski Centralnej.

Przy Łódzkiej Izbie Przemysłowo-Handlowej został utworzony Sąd Arbitrażowy Polski Centralnej.
Jest to ogromna szansa dla przedsiębiorców na szybkie i sprawne zakończenie sporów.
Wyrok takiego sądu ma moc prawną na równi z wyrokiem sądu państwowego po jego uznaniu lub stwierdzeniu jego wykonalności.
W sytuacji gdy sądy powszechne (szczególnie sądy gospodarcze) są nadmiernie obciążone sprawami, gdy na termin rozprawy czeka się niejednokrotnie rok a na zakończenie wydawałoby się prostej sprawy czasami nawet kilka lat, rozwiązanie sporu przed sądem arbitrażowym wydaje się jak najbardziej rozsądnym rozwiązaniem.

Niejednokrotnie byt przedsiębiorstwa zależy od szybkiego rozwiązanie sporu, w szczególności jeśli dotyczy spraw o zapłatę. Sąd powszechny nie jest w stanie tego zapewnić. Szansy należy upatrywać w SAPC.

Arbitrami w sadzie są autorytety prawnicze z Uniwersytetu Łódzkiego Wydział Prawa i Administracji. Istnieje możliwość wyboru arbitrów. Sąd ma orzekać w składzie trzech sędziów, co jest kolejnym elementem wskazującym na wysoki poziom merytoryczny wyrokowania.

Do rozstrzygnięcia sporu powyższemu sadowi poddać można różnorakie sprawy od spraw pracowniczych, tzw. kontraktów menadżerskich, po szeroko rozumiane sprawy gospodarcze.
Warunkiem jest tu mieszczenie w umowie zapisu na sąd polubowny lub stosowanego czasami pojęcia klauzula arbitrażu.

Rozstrzygać spory przed sadem będą mogły nie tylko przedsiębiorstwa z centralnej polski ale i z innych regionów a także przedsiębiorstwa zagraniczne.

Z dniem 15 kwietnia 2016 wchodzi w życie kolejna duża nowelizacja kodeksu karnego i kodeksu postepowania karnego.
Nowelizacja ta niemal całkowicie uchyla nowelizację przepisów wprowadzoną niedawno – 15 lipca 2015 roku.
Nowelizacja z 1 lipca 2015 wprowadzała zmiany rewolucyjne. Nakładała na adwokatów i prokuratorów większą ilość obowiązków, odciążając jednocześnie sądy. Wprowadzała też możliwość pojednania się oskarżonego z pokrzywdzonym, czego efektem było umorzenie postępowania. Sąd był odciążony od wielu czynności. Obecnie znów będzie musiał być aktywny a jego rola nie będzie się ograniczała do bycia arbitrem. Faktem jest, że prokuratorzy złożyli mniej więcej o połowę mniej aktów oskarżenia. Świadczy to tylko o tym, że prokuratura nie była gotowa na tak radykalne zmiany. Z drugie strony upłynęło zbyt mało czasu, aby ocenić funkcjonowanie tych przepisów.
Efektem tak częstych zmian jest to, że obecnie będą funkcjonowały w sądach trzy różne procedury. Zamieszanie może być ogromne. Nie jest to okoliczność, która wpływałaby pozytywnie na wymiar sprawiedliwości. Niestabilność prawa jest tu wręcz uderzająca.
Obywatel nieznający prawa na pewno sobie w sądzie nie poradzi, chyba, że będzie dobrze zorientowany w przepisach prawa. Adwokat, prokurator i sędzia też będą mieli problemy.

Wyłudzenie dotacji i subwencji jest uregulowane w art. 297 Kodeksu karego. Zgodnie z jego brzmieniem kto, w celu uzyskania dla siebie lub kogo innego, od banku lub jednostki organizacyjnej prowadzącej podobną działalność gospodarczą na podstawie ustawy albo od organu lub instytucji dysponujących środkami publicznymi m in. , dotacji, subwencji, , przedkłada podrobiony, przerobiony, poświadczający nieprawdę albo nierzetelny dokument albo nierzetelne, pisemne oświadczenie dotyczące okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania wymienionego wsparcia finansowego, instrumentu płatniczego lub zamówienia, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5
Przez dotacje należy rozumieć świadczenie przekazane ze środków publicznych na realizację zadań publicznych lub innej działalności, której finansowanie z tych środków uznaje się za celowe.
Subwencja natomiast oznacza przekazanie określonych środków pieniężnych z budżetu
Zarówno dotacja jak i subwencja są wydatkami bezzwrotnymi. Dotacje występują najczęściej, jako dotacje celowe, przyznawane z góry na określone zadania lub cele, oraz jako podmiotowe lub przedmiotowe. Niewykorzystane dotacje powinny podlegać zwrotowi do budżetu. Subwencja rozdzielana jest w zasadzie też na określone zadania i cele, ale na podstawie zobiektywizowanych kryteriów, np. liczby uczniów, mieszkańców.

Serwis SkutecznyAdwokat.pl docenił pracę naszej Kancelarii przyznając nam tytuł Prawnika Października 2013 Województwa Łódzkiego.
Więcej informacji znajdziecie Państwo pod adresem: http://skutecznyadwokat.pl/wiadomosc,adw-maciej-krakowinski-prawnikiem-pazdziernika-2013-woj-lodzkiego,2184.html

Wyłudzenie odszkodowania należy do jednych z najczęściej spotykanych przestępstw. Ma ono miejsce praktycznie wyłącznie na tle zdarzeń drogowych. W praktyce występują  dwa sposoby działania na szkodę zakładów ubezpieczeń: zdarzenia pozorowane (takie, które nie mały w rzeczywistości miejsca) oraz zawyżanie uszkodzeń powstałych w wyniku kolizji czy wypadków drogowych.

Niniejsze zagadnienie winno być omówione na tle dwóch przepisów Kodeksu karnego: art. 286 oraz 298.

Zgodnie s treścią art. 286 kodeksu karnego, kto w celu osiągnięcia korzyści
majątkowej, doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub
cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub
niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania, podlega karze
pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.

Niekorzystne rozporządzenie mieniem to nic innego jak uszczerbek w majątku pokrzywdzonego.

Wprowadzenie w błąd i wyzyskanie błędu polega na stworzeniu takiej sytuacji w której pokrzywdzony ma mylne wyobrażenie o rzeczywistym stanie rzeczy. 

Natomiast jeśli chodzi o treść art. 298 k.k. to przewiduje on, że  kto, w celu uzyskania
odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia, powoduje zdarzenie będące podstawą
do wypłaty takiego odszkodowania, podlega karze pozbawienia wolności od 3
miesięcy do lat 5.

Pozorowane zdarzenia, których efektem końcowym jest wypłata odszkodowania winny być kwalifikowane w oparciu o oba powyższe przepisy. Żaden z nich nie wyczerpuje
bowiem w pełni znamion omawianego czynu.

Odpowiedzialności karnej natomiast nie będzie podlegać jedynie osoba będąca uczestnikiem zdarzenia. Może być nią właściciel pojazdu, który zgłosił szkodę, nie będąc uczestnikiem wypadku bądź kolizji. Będzie on odpowiadał jedynie za czyn z art. 286 k.k.

O uznaniu odpowiedzialności za wyłudzeni odszkodowania najczęściej decydują opinie biegłych z zakresu techniki samochodowej. Opinie takie polegają na korelacji wzajemnych uszkodzeń pojazdów, ewentualnie mają na celu ustalenie, czy pojazd mógł się zetknąć z inną przeszkodą. Taka ocena biegłego ma na celu ustalenie czy do przedmiotowego zdarzenia drogowego mogło dojść w okolicznościach podanych przez jego uczestników oraz czy wszystkie uszkodzenia wzajemnie sobie odpowiadają.

Jeżeli nastąpiła wypłata odszkodowania sprawca będzie odpowiadał za sprawstwo
natomiast jeśli zakład ubezpieczeń wstrzymał się od jego wypłaty twierdząc, że
dane zdarzenie mogło mieć miejsca oraz, że uszkodzenia nie mogły powstać w
okolicznościach podanych przez ich uczestników , sprawca będzie odpowiadał za
usiłowanie.

Pojęcia przestępstw białych kołnierzyków zaczerpnięte jest z prawa amerykańskiego i pod tym pojęciem mogą być rozumiane zarówno tzw. przestępstwa

korporacyjne, ekonomiczne, biznesowe, jak i administracyjne.

Przestępstwa białych kołnierzyków to pojęcie odnoszące się do przestępstw popełnianych przez osoby dobrze sytuowane, najczęściej przez przedsiębiorców.

Ustawodawca nie wyodrębnia gałęzi prawa takiej jak przestępstwa białych kołnierzyków. Znajdą się tutaj przestępstwa mające związek z obrotem gospodarczym dlatego też W przeważającej mierze są to przestępstwa przeciwko obrotowi gospodarczemu o których traktuje rozdział XXXVI kodeksu karnego. przedsiębiorców Do najczęstszych przestępstw tego rodzaju należą również przestępstwa stypizowane
w innych ustawach takich jak: jak Kodeks spółek handlowych, Prawo upadłościowe
i naprawcze czy Ustawa o rachunkowości.

Omawiane zagadnienie jest bardzo szerokie. Szczegółowe podejście do niektórych tematów zostanie przedstawione w następnych blogach.

Niezależnie od przestępstw wymienionych w dziale XXXVI typowym przestępstwem, które może być popełniane przez „białe kołnierzyki” jest przestępstwo oszustwa – chyba najpopularniejsze na wokandach (art. 286 k.k.).

Kodeks karny wśród przestępstw przeciwko obrotowi gospodarczemu wyróżnia:  nadużycie zaufania w obrocie gospodarczym
(art. 296 k.k.), oszustwo na stanowisku kierowniczym inaczej przekupstwo
menadżerskie (art. 296 a k.k.) Jednym z najczęściej występujących przestępstw zdefiniowanych w kodeksie karnym jako  przestępstwo przeciwko
obrotowo gospodarczemu jest oszustwo kapitałowe, gdzie najczęściej dochodzi do
wyłudzenia kredytu, dotacji, subwencji. (Art. 297 k.k.), ponadto występują: oszustwo ubezpieczeniowe (Art. 298 k.k.), pranie brudnych pieniędzy (Art. 299). udaremnianie
lub uszczuplanie zaspokajania wierzycieli. (Art. 300), pozorne bankructwo (Art. 301
k.k.) dowolne zaspokajanie wierzycieli,  nierzetelna dokumentacja (art. 302 k.k.) nierzetelna dokumentacja , innymi słowy naruszenie zasad dokumentowania działalności gospodarczej, wyzysk przymusowego położenia kontrahenta (art. 303 k.k.), lichwa (art.304 k.k.), Utrudnianie przetargu publicznego (art.305 k.k.), fałszowanie znaków identyfikacyjnych, daty produkcji lub przydatności (306 k.k.)

Przestępstwa białych kołnierzyków stypizowane są także w innych ustawach takich jak Kodeks spółek handlowych, Prawo upadłościowe i naprawcze czy Ustawa o rachunkowości.

W kodeksie spółek handlowych znajdują się przepisy karne takie jak: działanie na szkodę spółki, nabycie własnych akcji, podanie fałszywych informacji, bezprawne wydanie dokumentów, Umożliwienie bezprawnego głosowania, udział w bezprawnym
głosowaniu, Bezprawne wydanie akcji.

Brak zgłoszenia w terminie wniosku o ogłoszenie upadłości spółki powoduje odpowiedzialność karną na zasadzie art. 586 k.s.h. w związku z art. 21 ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze.

Ustawa o rachunkowości przewiduje natomiast w art. 77 nierzetelne sprawozdania.

Należy pamiętać, że obrony w ww. sprawach karnych może podjąć się jedynie Adwokat.

Płeć człowieka jest ustalana przy narodzinach, na podstawie budowy zewnętrznych narządów płciowych. Rozwój psychospołeczny powoduje jednak, ze mężczyźni i kobiety różnią się miedzy sobą, nie tylko cechami biologicznymi. Transseksualizm to rozbieżność pomiędzy poczuciem psychicznym płci a budową morfologiczno-biologiczną oraz płcią socjalną (metrykalną).Transseksualista czuje się jak kobieta uwieziona w ciele mężczyzny (typ M/K) lub jak mężczyzna w ciele kobiety (typ K/M). Powyższa sytuacja generuje potrzebę usunięcia niezgodności.

Zmian płci jest procesem długotrwałym i kilkuetapowym, jednym z jej aspektów jest prawne uregulowanie wskazanej kwestii, zakończone wyrokiem sądowym. Mimo braku, postulowanej od wielu lat ustawy całościowo regulującej kwestię transseksualizmu, polskie prawo cywilne przewiduje możliwość ustalenia płci w sposób odmienny od metrykalnego zapisu. Już w aktualnie obowiązującym stanie prawnym jest możliwe uwzględnienie  dążenia osób boleśnie odczuwających sprzeczność miedzy płcią pożądaną a biologiczną, wpisaną do aktu urodzenia.

Kodeks rodzinny i opiekuńczy reguluje stosunki osobiste wynikające z pokrewieństwa, tylko pomiędzy rodzicami i dziećmi. Ustawodawca pozostawia kwestię styczności dziadków z wnukami poza unormowaniem, jednakże nie oznacza to niedopuszczalności  ustalenia ich regularnych spotkań w orzeczeniu sądowym.

Rodzice, powinni dla pełnego rozwoju osobowości dziecka umożliwić mu kontaktowanie się z dziadkami, jednakże przy właściwej ich postawie i korzystnym wpływie na dziecko. Kontakty te mogą wpływać na lepsze wychowanie i rozwój duchowy dziecka, okazywanie bowiem przywiązania i dbałości o wnuki nie tylko nie kłóci się z interesem dziecka, ale jest ono dla jego dobra.

Potrzeby dziecka w zakresie kontaktów z dziadkami, ich intensywności oraz optymalnego sposobu realizowania spotkań, sąd będzie rozstrzygał  kierując się dobrem dziecka. W sytuacji gdy dziadkowie dezorganizują prawidłowy kierunek wychowania dziecka, sąd może odmówić im prawa do osobistej styczności z dzieckiem, natomiast gdy rodzice bezpodstawnie uniemożliwiają lub poważnie utrudniają kontakty dziadków z dzieckiem, zakazać rodzicom takiego postępowania i uregulować sposób utrzymywania osobistych kontaktów tych krewnych z dzieckiem.

Co to jest zachowek i komu przysługuje?

Zachowek, często błędnie zwany zachówkiem przysługuje: zstępnym, małżonkowi oraz rodzicom spadkodawcy, którzy byliby powołani do spadku z ustawy. Zstępni to nikt inny jak potomek: dziecko, wnuk, prawnuk.

Wysokość zachowku:

Jeżeli osoba uprawniona do zachowku jest trwale niezdolna do pracy albo jeżeli jest małoletnia, należą się jej dwie trzecie wartości udziału spadkowego, który by mu przypadał przy dziedziczeniu ustawowym. W innym wypadku, należy się połowa wartości tego udziału.

Jeśli spadkobierca nie otrzymał należnego mu zachowku bądź w postaci darowizny, bądź w postaci powołania do spadku, bądź w postaci zapisu, przysługuje mu przeciwko spadkobiercy roszczenie o zapłatę sumy pieniężnej potrzebnej do pokrycia zachowku albo do jego uzupełnienia.

Ma więc możliwość złożenia pozwu o zachowek.

Zapis windykacyjny oraz darowiznę dokonane przez spadkodawcę na rzecz uprawnionego do zachowku zalicza się na należny mu zachowek.

Roszczenie z tytułu zachowku przechodzi na spadkobiercę osoby uprawnionej do zachowku tylko wtedy, gdy spadkobierca ten należy do osób uprawnionych do zachowku po pierwszym spadkodawcy.

Do niedawna roszczenie o zachowek przedawniało się z upływem lat trzech. W obecnym stanie prawnym termin przedawnienia wynosi  lat 5.

Istnieje tylko jedna możliwość pozbawienia zachowku – wydziedziczenie, na skutek którego spadkodawca może w testamencie pozbawić zstępnych, małżonka i rodziców zachowku, jeżeli spadkobierca:

– wbrew woli spadkodawcy postępuje uporczywie w sposób sprzeczny z zasadami współżycia społecznego;

– dopuścił się względem spadkodawcy albo jednej z najbliższych mu osób umyślnego przestępstwa przeciwko życiu, zdrowiu lub wolności albo rażącej obrazy czci;

– uporczywie nie dopełnia względem spadkodawcy obowiązków rodzinnych